Eupen - Botrange (Venntrilogie)

Op de website www.trekkings.be (geweldige site trouwens, zeker een bookmark waard) heb ik met veel interesse een verslag gelezen over de etappe tussen Eupen en Mont Rigi. Het wordt één van de wildste en meest ongerepte wandelingen van België genoemd en zoiets doet mijn hartje sneller kloppen. Bovendien was ik hier vorig jaar met een georganiseerde wandeling en het veengebied rondom Noir Flohay behoort wat mij betreft tot de allermooiste natuurgebieden van België. Dus ja, deze etappevan de Venntrilogie tussen Eupen en Botrange komt wel met hoge verwachtingen.

Ik heb mijn auto geparkeerd in de buurt van het station van Eupen en ik krijg meteen een mini-stadswandeling door Eupen aangeboden. Enkele fraaie plekjes worden bezocht, maar niet alle Eupens bezienswaardigheden liggen op mijn route. Bovendien is het hier om half acht 's ochtends nog erg kalm, buiten de occasionele bakkerij waar mensen een kopje koffie en een croissant verorberen. De aanlooproute duurt best lang en pas na 3,5 kilometer kan ik de stad volledig vaarwel wuiven. Bij de volgende kilometers is de Hill mijn voornaamste metgezel. Deze rivier houd ik aan mijn rechterkant en ik word meteen begroet met een wondermooi heidelandschap dat vlak naast de Hill ligt. Half augustus is de start van de bloeiperiode voor heidegebieden en een ongeëvenaarde kleurenpracht wordt op mij afgevuurd waar ik als wandelaar graag het slachtoffer van ben.

Via kleine paadjes wandel ik letterlijk door het heidegebied, maar niet veel later gaat het terug over brede wegen. Hoewel het niet veel geregend heeft de laatste weken, kunnen de paden hier nog best modderig zijn en is het toch wel aanbevolen om hier met (half-)hoge wandelschoenen te arriveren. Een uiterst minimale hoeveelheid van tredzekerheid is hier misschien ook wel gewenst, want de rotsachtige bodem en bovenliggende boomwortels maken het wandelen een tikkeltje moeilijker. De overdadige begroeiing ook, want zaadbolletjes blijven in die mate aan mijn armen en benen plakken dat het ongemakkelijke proporties begint aan te nemen. Maar als dat de prijs is die ik moet betalen voor een natuur in bloei doe ik dat graag.

Vervolgens beland ik in de buurt van Ternell en vanaf hier gaat het gestaag omhoog naar het hoogste punt van België sinds 1918. Via brede grindwegen stijg ik gemakkelijk, maar daarna geeft een boslandschap acte de présence en is het tijd voor de bospaadjes om zich te tonen. Deze paden zijn een stuk leuker om door te wandelen, hoewel het ook hier opnieuw opletten is voor boomwortels en stenen. Maar echt leuk wordt het pas wanneer ik de Hill inruil voor de Helle, een ander riviertje. Nu bevind ik me in het centrum van het veengebied en wat is dit toch een fantastisch landschap: een beekje dat rustig kabbelt in het groen, turfafzettingen, veenmossen, struikvegetatie, grote varens en zompige grond waar het toch wel een stuk lastiger lopen is. Reken er toch op dat je hier een halve km/u minder snel wandelt. Gelukkig maar, want door dit gebied wil je echt niet als een bezetene razen.

Wat ook opvalt, zijn de vele vlonderpaden hier. Wanneer ik hier in de late ochtend passeer, lijk ik helemaal alleen op de wereld te zijn en dichter bij een nirvana-ervaring ben ik nog niet gekomen als wandelaar. Dit is wel technisch het meest veeleisende stuk van deze wandeling en vergt daarom net wat meer mentale scherpte dan bij andere passages. Het natte veengebied drukt soms op ctr + alt + del op de natuurcomputer waardoor paden zijn opgegaan in het groen. Hier is het dus wel even zoeken naar waar je moet gaan. Dit is de Hoge Venen op zijn mooist, maar hoe langer ik de Helle volg, hoe monotoner het landschap wordt. Of dat denk ik althans, want het ellenlange vlonderpad weet me niet onmiddellijk te inspireren.

Het einde verloopt een beetje in mineur, want opnieuw ga ik een hele stuk rechtdoor om naar Botrange te wandelen. Bij de Fagne Wallonne is het een kwestie van het verstand op nul te zetten en vervolgens meters malen op de eindeloos lijkende grindwegen. Uiteraard is het veenlandschap hier een pareltje van moeder natuur, maar bij een lange weg rechtdoor ben ik minder geneigd om hiervan te genieten. Eindhalte Botrange is namelijk in zicht en dat is voor mij het signaal om hier zo snel mogelijk naartoe te stappen. Hier beland ik na ruim vijf uur wandelen en dat geeft me de gelegenheid om terug te blikken op een wandeling die veel, maar niet al mijn verwachtingen heeft ingelost.

Na deze wandeling kan ik andermaal bevestigen dat het veengebied rondom het riviertje de Helle absoluut tot de mooiste natuurgebieden van België gerekend mag worden. Ook de bospaadjes bij Ternell en het heidegebied vlak na een bivakplaats zijn absolute hoogtepunten van deze wandeling. De rest van het parcours varieert van matig tot zwak. De aan- en uitlooproutes van deze etappe duren wat mij betreft te lang en zijn best wel monotoon. Ook de grindwegen langs de Hill blinken niet uit in variatie. Dit klinkt misschien wat negatief voor een wandeling die eigenlijk wel goed scoort. Maar tussen mijn twee oren had ik toch nog op meer gehoopt. Het illustreert dat wandelen meer is dan enkel zintuiglijk genot.