De Watersnipwandeling

Op een zondag speelden twee voetbalploegen tegen elkaar en de supporters lieten zich graag horen. "Houthalen, Houthalen" riepen de supporters van Houthalen, "Meerhout, Meerhout" riepen de supporters van Meerhout. Het is een oude grap waaraan ik dacht wanneer ik mijn wagen parkeerde op de grens van Houthalen en Heusden-Zolder.

Ik parkeerde mijn wagen aan een klein schooltje vlakbij de mijnterril van Heusden-Zolder waar deze wandeling meteen naar toegaat. Het is te zeggen, de achterkant van de terril en daar is helaas niet zo gek veel te zien. Een kapot gereden weg doet vermoeden dat het hier in de winter erg modderig kan zijn, maar vandaag viel dat bijzonder goed mee. In de bossen van het militair domein van Beverlo gaat het naar het bezoekerscentrum van de Watersnip en het traject schakelt hier naar een niveau hoger. De omgeving van de Vallei van de Zwarte Beek ken ik al van andere wandelingen, maar hier was ik nog niet geweest. En ook hier is het een plezier om in deze omgeving te wandelen. Met name het stuk bij Oude Bossen is een plezier voor de zintuigen.

Wel is het zo dat bij het bezoekerscentrum - waar je overigens ook kan stoppen om iets te eten of te drinken vanaf twaalf uur 's middags - er toch wel wat verharde wegen zijn. Toch een kleine smet op dit natuurblazoen. Even later is er ook een hoge uitkijktoren waar je kan opklimmen, maar bij mijn ochtendlijke passage leek dit nog dicht te zijn. Even later duikt het militair domein van Beverlo terug op waar een prachtig knuppelpad ligt. Dit is misschien wel de mooiste passage van de gehele wandeling. In deze groene, moerasachtige omgeving kom ik ogen en oren te kort om de terug tot leven komende natuur waar te nemen.

In de tweede helft van de wandeling gaat het vooral door bossen, soms over grote paden en soms over kleinere paadjes. Gezien de mijnbouw in de omgeving is het geen verrassing dat dit bos hoofdzakelijk uit naaldbomen bestaat. Toch een iets minder aangenaam plaatje dan de oude loofbomen bij de Vallei van de Zwarte Beek. Richting de mijnterril gaat het via een fietspad naar de steenberg. Hoewel ik een aantal wandelaars onderweg ben tegengekomen, is het wel duidelijk dat de fietsers hier in de meerderheid zijn.

Het slot van de wandeling brengt me naar de top van de mijnterril van Heusden-Zolder en in de nabije verte zie ik ook de twee aanpalende terrils van Beringen liggen. Het gaat gestaag omhoog en grazende schapen kijken gebiologeerd naar mijn klim die eindigt bij de top van de terril. Hier heb je een mooi panorama over de omgeving, maar echt spectaculair is het wel niet moet ik bekennen. De afdaling gebeurt over nagenoeg hetzelfde pad en brengt me naar de andere kant van de terril. Via een korte passage door bos beland ik in de residentiële wijk waar ik mijn wandeling zeventien kilometer geleden ben begonnen.

Dit is alweer een mooie route van Wandelgids Zuid-Limburg met de passage door de Vallei van de Zwarte Beek als grootste troef. Het begin van de wandeling stelt teleur, maar gelukkig duurt dat niet meer dan twintig minuten. De rest van de wandeling verveelt daarna nooit. Het gebied rond de mijnterril van Heusden-Zolder is een mooi stukje natuur wat je op deze wandeling tegenkomt. Er zijn wel relatief veel verharde wegen, maar zelf ervoer ik dat niet als een minpunt.